تقی ارانی ، ملی گرای ماتریالیست
نویسنده: عارف مسعودی (مدیر گروه) | ۱۳ شهریور ۱۴۰۲
در حوالی سال هایی که طالبوف تبریزی در رساله ی گرانمایه ی خود یعنی «مسائل الحیات»، در قلمرو عالم خیال خلاق و در مصاحبت با فرزند موهوم خود « احمد» سرنمونی نفسی را بشارت می داد که به مثل امیل روسو «اهل چون و چرا» گفتن بود و می‌توانست از «خاک وطن چینی بسازد ، سنگش را بلور کند، ریگ صحرا را شیشه کند...و هر چه طبیعت در ناف او گذاشته و پنهان نموده را در آورد»، از قضا در همان تبریز طفلی زاده شد که بشارت از حلول فرزند خیالی طالبوف را می داد. این احمد هبوط یافته نامش تقی ارانی بود. او تمثال همان نفس مشروطه خواهی بود که در پی کمال مدنی، سرور ملی و رشد وطنی و تاریخی بود. نفسی که سعادت خویش را با سعادت ایران و کمال خویش را با ترقی وطن پیوند می داد.
