نویسنده: سید اسداله اطهری (ناظر علمی)  |   ۱۸ تیر ۱۳۹۳

داوود اغلو معتقد است که ترکیه و اتحادیه اروپا با گذشت زمان به یکدیگر نزدیک می شوند. چرا که ترکیه خواهان ایجاد صلح، ثبات و امنیت در خاورمیانه، یکپارچگی شبه جزیره بالکان ، جوامع اروپا ،اتلانتیک، تحکیم دمکراسی و پایان یافتن درگیری-های منطقه قفقاز و آسیای مرکزی از طرق صلح آمیز ، تامین امنیت برای عرصه انرژی و نیز یاری رساندن جهت تقویت و تحکیم ثبات و امنیت در افغانستان و آسیاست.

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۹ تیر ۱۳۹۳

مجله آمریکایی واشنگتن کوارترلی در شماره تابستان 2014 خود مقاله ای از کیهان برزگر استاد روابط بین الملل واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد در مورد "سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پس از سقوط طالبان در افغانستان" منتشر کرده است. خلاصه این مقاله به شرح زیر است.

نویسنده: سحر تقی پور  |   ۲ تیر ۱۳۹۳

در مجموع تعارض بین سکولاریسم و اسلام گرایی هنوز مساله اساسی در سیاست ترکیه است. بنابراین باید برای فهم قرائت ترک از سکولاریزاسیون به عنوان فراگردی حاصل عملکرد علمی و اقتصادی و دیگر نیروهای متحول کننده جامعه و سکولاریسم ناشی از یک ایدئولوژی سیاسی و ترسیم کننده شیوه نوینی از زندگی سکولار تمایز قائل شد. نوع سکولاریسم امروز ترکیه با سکولاریسم فرانسوی و امریکایی آن متفاوت است زیرا هدف آن بیش از آنکه جداسازی دین و سیاست باشد مهار دین است.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۲۶ خرداد ۱۳۹۳

در اين نوشتار قصد نگارنده اشاره به دو نكته مهم در رويكرد ژنرال سيسي پس از اعلام پيروزي‌اش در انتخابات است. ژنرال سيسي به استثناي يك پيام كوتاه تلويزيوني كه در آن از طرفداران خود و از حمدين صباحي كه خصلت رقابت را به انتخابات اخير مصر اعطا كرد و گفت که مرحله عمل شروع شده و از مردم اين كشور خواست تا با شرکت در انتخابات کمک کنند کشور مصر دوباره نقش منطقه‌اي خود را بازيابد.

نویسنده: مسعود رضائی  |   ۱۸ خرداد ۱۳۹۳

ترکیه از زمان پیوستن به ناتو در سال 1952 یکی از شرکای امنیتی مهم آمریکا بوده و همچنان نقش مهمی را در تحقق اهداف منطقه ای آمریکا ایفا می‌کند و به پشتیبانی از مأموریت‌های ناتو و روابط دفاعی خود با آمریکا ادامه داده است. اما زمانی که ترکیه به نمایش استقلال استراتژیک و منطقه ای خود ادامه می دهد، گاهی با اهداف و منافع آمریکا در منطقه در تعارض قرار می گیرد.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۱۷ خرداد ۱۳۹۳

در آينده آشكار خواهد شد كه چه وضعيتي پيش آمد كه بادهاي داغ تابستاني بهار عرب را به تابستاني زودرس سوق داد... اکنون فرضيه نخست اين است كه كشورهاي نفت‌خيز عرب دست بكار شده‌اند تا ملت‌هاي انقلاب كرده را با سرنوشتي دردناك مواجه كنند،.... فرضيه دوم فعالیت مجدد و نفوذ و شبكه ارتباطي عناصر وابسته به رژيم‌هاي پيشين است. ... فرضيه سوم، موضوع ناآرامي‌هاي سياسي پس از انقلاب را به سياست‌هاي غرب بويژه ايالات متحده امريكا ارجاع مي‌دهد. در مطلب زیر سید حسین موسوی در این خصوص بحث می‌کند.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۵ خرداد ۱۳۹۳

در يك نگاه كلي كشور مصر به دليل وجود شكاف‌هاي عميق اجتماعي و سياسي و به دليل همجواري‌اش با مقوله‌اي بنام امنيت اسرائيل تا اطلاع ثانوي دستخوش بحران خواهد بود. شايد اين همان چيزي باشد كه قدرت‌هاي بزرگ و اسرائيل خواهان آن هستند.

۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۳

شکاف های هویتی موجود در مصر این جامعه را به سمت نیاز به یک دستی هویتی ولو به شکل زور و توسط ارتش در راستای ایجاد ثبات و امنیت در شکل نظامی آن می برد، چرا که تا زمانی که شکاف های هویتی در جامعه حاکم است نمی توان از مردم انتظار فعال کردن شکاف های مدرنی همچون شکاف های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی را که اساس و پایه نیاز های مردم به توسعه دموکراسی است به دلیل تعدد مطالبات گروه ها در غالب تکثرگرایی حزبی انتظار داشت .

نویسنده: سیامک بهرامی  |   ۷ اردیبهشت ۱۳۹۳

از منظر تئوری‌بازها، الترناتیوهای جدید سیاسی پیش روی عراق در انتخابات پارلمانی می‌توانند در قالب 4 استراتژی حداکثر- حداکثر، حداقل – حداکثر، حداکثر - حداقل و حداقل- حداقل تجلی یابند. تنوع استراتژی‌ها نشان از پیچیدگی کلاف سردرگم سیاست در عراق دارد، سیاستی که تنوع در آن ماهیت قدرت را هم تغییر داده است.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۲۰ فروردین ۱۳۹۳

اينك اين پرسش مطرح مي‌شود كه چرا خاورميانه تا اين سطح بي‌ثبات است؟ چرا نه رژيم هاي استبدادي توان و ظرفيت امنيت‌سازي و ثبات‌آفريني دارند و نه بديل هاي آنان؟ آيا مي‌توان با يك پاسخ ساده به اين پرسش مهم واكنش داد و گفت كه ملت هاي منطقه خاورميانه هنوز به بلوغ سياسي نرسيده‌اند؟ آيا مي‌توان گفت كه ملت هاي منطقه براي دستيابي به يك مدل پيشرفته از «دولت‌سازي» نبايد به خيزش همگاني دست مي‌زدند؟ اين ها و مجموعه ديگري از پرسش هاي محوري اكنون براي همه ناظران سياسي، جامعه‌شناسان و نخبگان سياسي مطرح است. دکتر حسین موسوی در این مقاله سعی در کنکاش در این مقوله را دارد.