نویسنده: کیهان برزگر  |   ۱ بهمن ۱۳۸۹

اجلاس استانبول نقطه عطفی برای "اعتمادسازی" است زیرا چالش اصلی در مذاکرات ایران و گروه ۱+۵ این است که دو طرف بهم اعتماد ندارند.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۲۸ دی ۱۳۸۹

اين نوشته مي‌كوشد سخنان مسئول سياست خارجي كشور را در قالب استراتژي ايمن‌سازي روابط ايران با حلقه پيراموني‌اش مورد بررسي قرار داده و اهميت و نتايج ميان مدت و بلند مدت آن را دسته‌بندي كند

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۲۷ دی ۱۳۸۹

پرونده هسته‌ای ایران به این زودی‌ها بسته نخواهد شد و باید انتظار داشت که ایران از طریق این پرونده وارد مسایل استراتژیک منطقه‌ای و جهانی شود که به نوبه خود می تواند یک فرصت باشد.

نویسنده: سید حسین موسوی (رئیس مرکز پژوهش های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۲۳ دی ۱۳۸۹

اين نوشته مي‌كوشد چگونگي واكنش منظومه غرب را نسبت به اين اقدام تهران مورد ارزيابي قرار داده و چشم‌اندازي از اين چالش جديد ايران با كشورهاي 1+5 را ترسيم كند.

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۱۸ دی ۱۳۸۹

در حالی که «اعتمادسازی» مهمترین عامل در پیشبرد مذاکرات هسته‌ای بین ایران و گروه 1+5 است، در آستانه دور جدیدی از مذاکرات در استانبول در هفته اول بهمن 1389، آمریکا صحبت از دور جدیدی از تحریم‌ها علیه ایران می‌کند

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۸ دی ۱۳۸۹

موفقیت مذاکرات آینده بین ایران و گروه ١+٥ در استانبول در ژانویه ٢٠١١ منوط به خروج از افسانه های موجود غرب در نوع نگاه به برنامه هسته ای دارد

نویسنده: حمید احمدی (ناظر علمی)  |   ۲۹ آذر ۱۳۸۹

خارج ماندن علاوی از صحنه قدرت از شگفتی ها و در عین حال پیچیدگیهای سیاستهای عراق کنونی است که در سایر کشورهای خاورمیانه ای کمتر مشاهده می شود. چانه زنی های 9 ماهه نخبگان سیاسی عراق که در تاریخ جامعه مدنی خاورمیانه بی سابقه است،

نویسنده: سید اسداله اطهری (ناظر علمی)  |   ۲۲ آذر ۱۳۸۹

مهم ترین مانع برقراری رابطه میان ایران و مصر در این سال ها نگاه امنیتی- اطلاعاتی برخی مقامات دو کشور به یکدیگر بوده است.

۲۱ آذر ۱۳۸۹

اکنون خانم کلینتون این جرأت را پیدا کرده است که برخلاف فضا سازی روانی نو محافظه کاران و گروههای مخالف ایرانی از پذیرش غنی سازی در خاک ایران در آینده سخن بگوید

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۲۰ آذر ۱۳۸۹

یکی از عناصر اصلی دولت سازی این است که چطور گروه های سیاسی و مردم یک کشور بتوانند گرد یک هدف خاص دور هم جمع شوند. به عبارت دیگر به یک هویت سیاسی مشترک اعتقاد داشته باشند و برای حفظ و تقویت آن مبارزه کنند