ایران و "ثبات استراتژیك" در غرب آسیا

فهم ایران از "ثبات استراتژیک" در منطقه غرب آسیا در نتیجه برداشت این کشور از مواضع استراتژیک قدرت های بزرگ در منطقه و متحدین منطقه ای آنها از یک سو و تهدیدات ناشی از رشد ایدئولوژی های سیاسی رقیب، افراط گرایی و تروریسم از سوی دیگر دچار تحول و تكامل شده است. در این چارچوب، ایران همواره حضوری فعال و موثر در منطقه به منظور افزایش "امنیت نسبی" خود را مبنای ثبات استراتژیك در نظر می گرفته است. قبل از انقلاب اسلامی، ایران ثبات استراتژیك در منطقه غرب آسیا را در ورود آشكار به بلوك بندی سیاسی و در نزدیكی به غرب و متحدان آن می دید. اما اكنون، تكیه بر استراتژی های مستقل ملی، تقویت همكاری های منطقه ای و پیشبرد چندجانبه گرایی ملاك عملكرد ایران در صحنه منطقه ای مبنای ثبات می باشند. از لحاظ مفهومی، دو محور "ثقل جغرافیایی" و "ارزش های هویتی" در شكل گیری نگاه ایران به مفهوم ثبات استراتژیك حائز اهمیت بوده اند. در روند زمان، پویایی تحولات منطقه ای از جمله بحران های افغانستان، عراق و سوریه و همچنین ظهور تروریسم تكفیری در منطقه سبب شده كه نگاه ایران به مسئله ثبات استراتژیك بیشتر متمركز به تامین اهداف ژئوپلتیك و دفع تهدیدات امنیت ملی متمركز گردد. بر این مبنا، سیاست های مبتنی بر "اتكا به خود" و تقویت "بازدارندگی" در نگاه ایران در این زمینه تقویت شده است.