اهمیت رأی 6 درصد از رأی دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا

در بیست و پنج سال اخیر در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هیچ یک از دو کاندیدای حزب دمکرات و جمهوری خواه، کمتر از 46 درصد کل آراء را در انتخاباتی که دو سویه بوده و کاندیدای سومی وجود نداشته است، بدست نیاورده اند. پس در انتخابات سال 2012 "رقابت" دو کاندیدا با توجه به حضور کاندیدای غیر مطرح دیگر از حزب "لیبرترین"، برای ترغیب حدود 6درصد از رأی دهندگان است. 

این موضوع بدان معنی است که کاندیدای بازنده هم حداقل 46 درصد آرای مردم شرکت کننده در انتخابات را کسب می کند. جدا از اینکه این کاندیدا چه ارزش هایی را به صحنه آورده و چه استراتژی انتخاباتی را دنبال کرده است. همچنین بدون در نظر گرفتن اینکه او یک رئیس جمهوری است که درصدد رسیدن دوباره به کاخ سفید می باشد. 

باراک اوباما و میت رامنی هر یک حدود 1میلیارد دلار را به تأمین هزینه انتخابات اختصاص دادند که این در تاریخ مبارزات ریاست جمهوری آمریکا بی سابقه است. در انتخابات سال 2008 باراک اوباما با بودجه ای کمی کمتر از 800 میلیون دلار کسب مقام ریاست جمهوری را تضمین نمود که در آن مقطع تاریخی بالاترین رقم در تاریخ انتخابات بود و نزدیک به سه برابر پولی بود که جان مک کین رقیب جمهوریخواه او خرج کرد. 

هزینه های مبارزات دو کاندیدای انتخاباتی سال 2012، دو ویژگی متمایز را با سال 2008 به نمایش می گذارد. ویژگی اول اینکه، برخلاف سال های گذشته که دمکرات ها توانستند بر جمهوری خواهان در قلمرو کسب اعانه ها پیروز شوند، در این دوره کاندیدای جمهوری خواه توانسته است همراه دمکرات ها پیش برود و از این نظر مزیتی برای تیم باراک اوباما برخلاف سال 2008 وجود ندارد.

ویژگی دوم این است که هزینه نزدیک به دو میلیارد دلار به وسیله دو کاندیدای رقیب در یک دوره انتخاباتی در تاریخ جهان و آمریکا بی سابقه است و نشان از این دارد که در آینده شاهد حجم وسیع تری از پول در مبارزات انتخاباتی خواهیم بود.

با توجه به اینکه دیوان عالی آمریکا با رأی خود در سال 2010 محدودیت  های پرداخت اعانه را به وسیله رأی دهندگان ملغی ساخت؛ اینکه انتخابات آینده پر هزینه تر از این انتخابات باشد یک واقعیت کتمان ناپذیر خواهد بود.

 با توجه به اینکه ذکر شد هر کاندیدا بدون شک رأی 46 درصد از رأی دهندگان در روز انتخابات را برای خود تضمین شده می   یابد.می توان دریافت که هزینه دو میلیارد دلاری در واقع برای ترغیب تنها  6 درصد رأی دهندگان منظور می شود. 

این نکته که تنها 6درصد از مجموع بیش از 130 میلیون رأی دهنده هستند که هنوز تصمیم قطعی را نگرفته اند و تا آخرین روزها هم در این مسیر گام برمی دارند چند واقعیت را به نمایش می گذارد. اینکه چه کسی رئیس جمهور آمریکا شود در سطح کلان تغییری در ماهیت زیست مردم آمریکا بوجود نمی آورد. علاوه براین، ساختار و بنیان های شکل دهنده جامعه که در طول سده   ها به تدریج در رابطه با عملکرد و کارکرد آن ها اجماع نظر وجود آمده است همچنان در مسیر کلی خود گام برخواهند داشت.

 عدم تفاوت بین کاندیداها در رابطه با موضوعات و نهادهای کلان اجتماعی منجر به این می شود که شاهد تغییرات بنیادی به دنبال اعلام نتایج انتخابات در جامعه آمریکا نباشیم. واقعیت دیگر این است که کاندیداهایی که در این سطح به مبارزه می   پردازند در طول دهه ها و سال ها حضور در حیات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی جامعه ثابت کرده اند که هدفشان حفظ و تداوم ارزش ها و نهادهای مستقر در جامعه می باشد. توافق کاندیداها بر سر اعتبار و اهمیت نهادها و ارزش ها است که امکان پذیر می   سازد تا آنان در بطن فرایند سیاسی رشد کنند و فرصت رقابت بیابند.

 مهم تر از همه اینکه تعداد شرکت کنندگان و میزان حضور آنان در پای صندوق های رأی برای نخبگان آمریکایی معیار نمی باشد؛ بلکه آنچه آنان درصدد کسب و تحقق آن می باشند پذیرش آگاهانه و حتی ناآگاهانه مردم در خصوص گریز ناپذیری ارزش ها و نهادهای مستقر در جامعه و عدم تلاش آنان برای یافتن و توجه کردن به گزینه   های متفاوت از این دو قلمرو است.

 به همین روی است که تآکید بر شرکت هرچه بیشتر شهروندان در فرایند انتخابات به طور جدی نیست و قانونی هم وضع نشده است که این اجبار را ایجاد کند؛ چرا که تنها نکته مهم در سطح وسیع "پذیرش" و یا در سطح پائین "عدم نیاز به چالش" از سوی شهروندان است. آنچه این انتخابات را از انتخابات قبلی متمایز می کند تفاوت های ماهوی نمی باشد چرا که وجود ندارد؛ بلکه حجم وسیع مخارج انتخاباتی، آن هم برا ی6درصد از رأی دهندگان می باشد.