نویسنده: کیهان برزگر  |   ۲۳ دی ۱۳۹۴

افکار عمومی و حوزه روشنفکری ایران، به تدریج قانع می شود که عربستان خواهان افزایش تنش و بحران آفرینی بر ضد منافع ژئوپلتیک و ایدئولوژیک ایران، عمدتا برای به هم زدن معادله جدید نزدیکی قدرت های جهانی به این کشور در نتیجه افزایش نقش منطقه ای آن است.

نویسنده: مریم پاشنگ  |   ۲۲ دی ۱۳۹۴

هر چند افزایش تنش بین عربستان و ایران تحولاتی را در روابط بین ایران و کشورهای هم پیمان عربستان به وجود آورد اما به نظر نمی رسد که تاثیر چندانی بر روابط اقتصادی ایران در حوزه نفت و انرژی و همچنین ارتباط این کشور با بازارهای جهانی نفت داشته باشد.

نویسنده: حسین مفیدی احمدی  |   ۲۲ دی ۱۳۹۴

تاثیر گسترش تنش در روابط سیاسی ایران و عربستان به دنبال رخدادهای برآمده از اعدام شیخ نمر بر ائتلاف سازی ها و تحولات منطقه ای و در نتیجه بر روابط ایران و ترکیه مسئله ای نیست که از چشم تحلیل گران مسائل منطقه به دور باشد. یکی از دیدگاه های رایج این است که روابط رو به گسترش ترکیه و عربستان و همچنین حضور ترکیه در ائتلافی با نام "ائتلاف برای مقابله با تروریسم" همگی نشانه هایی از ائتلاف راهبردی ترکیه و عربستان در حوزه مدیریت تحولات پسا بهار عربی در منطقه است. مسئله ای که به اعتقاد برخی از تحلیل گران بر روابط ایران و ترکیه نیز اثر منفی بر جای خواهد گذاشت.

نویسنده: بهزاد احمدی لفورکی (ناظر علمی)  |   ۱۹ دی ۱۳۹۴

روسیه با مداخله در سوریه جلوی یکه‌تازی غرب برای تحمیل نظم جهانی مورد نظر خود را گرفته و شکل‌گیری این نظم را بدون موافقت مسکو با مشکل روبرو ساخته است. این موضع در کنار انضمام کریمه به خاک روسیه قابل فهم‌تر است و نشان می‌دهد که روسیه از توان بازتعریف نظم مذکور یا حداقل ایفای نقش برهم زننده برخوردار است. در واقع روس‌ها به خوبی فهمیده‌اند که در مقام یک قدرت بزرگ جهانی ‌‌باید از ظرفیت‌های خود بخصوص ظرفیت‌های ژئوپلیتیکی برای تاثیرگذاری بر شکل‌گیری نظم نوظهور جهانی و منطقه‌ای و مهار آمریکا برای تامین مافع خود بهره گیرند.

نویسنده: عبدالرسول دیو سالار  |   ۱۹ دی ۱۳۹۴

روس­ها از این نکته استراتژیک آگاه هستند که توان مانور سیاست خارجی در قرن 21 همچنان به دو عنصر ظرفیت اقتصادی و ظرفیت نظامی وابسته است. به این ترتیب از منظر روسی هرگونه تمایلی برای فعال­سازی سیاست خارجی و بازیابی توان تاثیرگذاری جهانی، منوط به تقویت همزمان دو بال قدرت اقتصادی و قدرت نظامی است.

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۲۵ آذر ۱۳۹۴

روسیه به ایران نیاز دارد چون تنها کشوری است که همزمان در عراق و سوریه و در معادلات میدانی و سیاسی دارای نقش ائتلاف ساز و موثر است. همزمان ایران به نقش روسیه در معادلات هوایی و ایجاد تعادل سیاسی-امنیتی جبهه رقبای منطقه ای و فرامنطقه ای یعنی ترکیه و عربستان و آمریکا نیاز دارد. این دو بازیگر همچنین به این درک رسیده اند که بدون تغییر در مواضع بازیگران رقیب منطقه ای حل منازعه داخلی سوریه حتی مبتنی بر یک توافق نسبی و برد-برد ناممکن به نظر می رسد.

نویسنده: بهزاد احمدی لفورکی (ناظر علمی)  |   ۱۵ آذر ۱۳۹۴

دبیر کل ناتو، ضمن اعلام حمایت اعضا از حق ترکیه برای دفاع از حریم هوایی خود، از اقدام آنکارا حمایت کرد و در عین حال از دو طرف خواست تا آرامش خود را حفظ کنند. درواقع بحران فوق نشان می‌دهد که متاسفانه ناتو درباره مدیریت بحران، فاقد یک مکانیزم مشخص است که به نحوی بتواند باعث کاهش تنش شود.

نویسنده: قدیر نصری (رئیس پژوهشکده مطالعات استراتژیک خاورمیانه)  |   ۱۰ آذر ۱۳۹۴

در روزگار ما نیز خشونت به نام دین (مانند اسلام گرایی سلفی و تکفیری، مسیحیان انجیلی، یهودیان حسیدیم)، عالمگیر شده است. یکی از انجیلی های آمریکایی به نام «جری فال ول (Jerry Falwell) فریاد بر می آورد که «ما مدت ها گفته ایم سیاست برای واشنگتنی ها، تجارت برای وال استریتی ها و دیانت برای ما مذهبی هاست در حالی که این سه هرگز جدای از هم نبوده اند!».....

نویسنده: اسماعیل اقبال  |   ۲۶ آبان ۱۳۹۴

بدون شک مدیریت قوی اردوغان در حل مشکلات اقتصادی ترکیه در افزایش آرا حزب عدالت و توسعه در این انتخابات بسیار موثر بوده است. اگر نگاهی به شرایط اقتصادی ترکیه در سال های قبل از 2002 دوره حاکمیت سکولارها بیندازیم ملاحظه خواهیم کرد که این کشور در تمامی شاخص های اقتصادی از جمله تورم، سرمایه گذاری اقتصادی و رشد اقتصادی دچار بحران بود، اما حزب عدالت و توسعه پس از دستیابی به قدرت بنا بر برنامه اعلامی خود در تمامی شاخص های اقتصادی تغییر ایجاد کرد.

نویسنده: کیهان برزگر  |   ۱۹ آبان ۱۳۹۴

اگرچه حضور روسیه در سوریه برای ایران از این لحاظ که فضای سیاسی جدیدی برای تسریع راه حل سیاسی جهت حل این بحران فراهم می کند یک فرصت است، همچنین باید به این نکته هم توجه داشت که نزدیکی ایران و روسیه در بحران سوریه، بیشتر ائتلاف سیاسی مبتنی بر یک نیاز متقابل برای دفع یک تهدید امنیت ملی در زمان ناامنی است، نه الزاما یک اتحاد استراتژیک.